Geschreven door Gwenny Verhoye
Ergens afgelopen weekend kwam het tot een uitbarsting, toen we lekker samen op verlof waren en al een paar dagen hadden genoten van de overvloed van de natuur en het samenzijn zonder verplichte nummertjes of dringende agendapunten. Je kon het al van een eventjes daarvoor voelen aankomen. Het hing bijna tastbaar in de lucht. Wat bitsiger opmerkingen onderling, minder kunnen lachen met echt grappige opmerkingen en voorvallen, ongemakkelijk wat zitten scrollen, bezig willen blijven om de verder oplopende stress en het te snijden sfeertje te kanaliseren.
En toen was het plots zo ver.
Als in een filmscène werden mijn lievelingssportschoenen uit de wagen gesleurd toen ik ze zelf niet kon vinden: ze werden met brute kracht door de lucht geslingerd richting mijn hoofd met een pak verwijtwoorden en gemompel en duivelse blikken erachteraan. Perplex stond ik. Naar adem te happen. Mijn gedachten krampachtig proberen te ordenen, terwijl mijn hand die van dochterlief vastgreep om ons vlot uit de voeten te maken (er zaten namelijk nog heel wat andere schoenen in de auto ;-)). FREEZE…reptielenbrein in volle actie bij het dreigende ‘gevaar’. Dat komt er dus van als je koppig alles blijft opkroppen om je partner te ontzien en niet te belasten met waar jij vanbinnen mee zit. Zo ga je van diepe ontspanning bij een zalige barbecue van nul tot honderd naar een ware vulkaanuitbarsting!
Moraal van het verhaal: het is wel degelijk zo dat je bij de start van een verlofperiode soms af te rekenen krijgt met de ontlading van alle stressvolle zaken van de periode daarvoor. Je gaat in rust, wat betekent dat er eindelijk ruimte vrijkomt om alles wat innerlijk zit te duwen eruit te laten komen. Je hoeft daarvoor niet eens iets te doen, het gebeurt gewoon. Je hele systeem past zich aan aan het rustiger tempo en aan de vernieuwde mentale en emotionele staat. Je ademt dieper en regelmatiger. Je energie gaat weer voller stromen en neemt alles op z’n weg mee dat niet thuishoort bij deze nieuwe innerlijke staat van zijn. Vastgehouden spanning wordt ontladen. En niet de situatie of de mensen om wie de stressreactie concreet gaat, krijgen dan de volle lading over zich heen. Meestal is dat ‘cadeau’ voor de persoon die op dat moment dichtst bij je in de buurt is. Een partner, een kind, …
Als samengesteld gezin sta je voortdurend voor de uitdaging om jullie evenwicht te vinden in zoveel verschillende facetten. Elk heeft zijn of haar kinderen met elk het eigen verhaal. Wellicht sta je ook bijna doorlopend voor uitdagingen in het verenigen van jullie gemeenschappelijke verhaallijnen en het in zijn waarde laten van de aparte verhalen, onderlinge relaties en verledens. Herkenbaar hier voor ons allebei!
ONZE SURVIVAL SUGGESTIES, OM TE VOORKOMEN DAT JIJ OOK JOUW LIEVELINGSSPORTSCHOENEN NAAR JE HOOFD GESLINGERD KRIJGT?
- Geef je partner de toelating om zijn of haar boekje eens compleet te buiten te gaan. Total loss, met brullen en complete oergeluiden als het moet. Laat hem of haar met iets gooien als dat helpt (nvdr: liefst zonder stiekeme ‘Rocky-training’ vooraf, zodat er niets geraakt wordt). Geef de toestemming om ALLE emoties er te laten zijn langs beide kanten. Niet alleen de mooiste menselijke kanten zijn welkom: onze donkere stukken vragen ook om gezien, gehoord en genezen te mogen worden. Geef ruimte. En blijf mekaar even intens graag zien. Neem telkens opnieuw weer contact met waarom jullie werkelijk voor mekaar hebben gekozen.
- Niet alles in een relatie is rozengeur, maneschijn, regenbogen en feel good-energie! Zo zit het leven niet in elkaar. Soms heb je nood aan een (halve) dag alleen. Misschien langer. Soms vind je mekaar tijdelijk een etter en een zagemens. Geef mekaar de toelating om telkens opnieuw af te tasten wat elk van jullie NU nodig heeft. Zorg dat iedereen een eigen veilige plek heeft om zich terug te trekken als dat nodig blijkt.
- Verwacht niet dat jouw partner eenzelfde rol speelt naar je kinderen toe zoals jij dat als ouder doet. Verwacht niet dezelfde soort liefdevolle gevoelens naar jouw kinderen toe zoals alleen een ouder dat kan genereren. Sta je partner toe om jouw kinderen eens helemaal niet te begrijpen of onvoorwaardelijk te steunen in alles wat ze doen: je partner kijkt er met andere ogen naar en neemt een minder emotioneel betrokken houding in. Je partner is ook niet zo gevoelig voor manipulatieve trekjes van jouw kinderen en omgekeerd. En dat is prima! Naar de kinderen toe net hetzelfde: hoezo verwacht je dat je kinderen jouw nieuwe partner (hun plusouder) dezelfde rol toebedelen als die van hun echte ouder? Die is onvervangbaar en kinderen blijven loyaal naar hun ouders toe. Al deze rollen en verhoudingen kunnen prima naast elkaar bestaan. Of misschien val je wel ten prooi aan erger: waarom zou je eisen dat je kinderen jouw nieuwe partner een naam geven die insinueert dat ze een soort ouder voor hen zijn zoals ‘pa’, ‘mams’? Fijn als ze daar zelf voor kiezen. Maar onder dwang werkt dit nooit, remember that. In dat geval ga je best eens brutaal eerlijk bij jezelf te rade wat werkelijk achter jouw eis zit.
- SPREEK! Communiceer. Deel wat er in je omgaat, op jouw manier. Maar krop het niet op. Je helpt je partner niet door alles in jezelf op slot te zetten of door koppig alleen door bepaalde zaken te gaan waarin je voelt dat je support nodig hebt, dan bereik je net het omgekeerde. Ook al hoor je misschien niet altijd graag wat wordt besproken of vraagt het moed om uit je comfort zone te komen: koppel altijd terug naar liefdevolle neutraliteit naar mekaar toe. Wees elkaars meest krachtige bondgenoot. #topeoneteam!
- Mijn partner geeft vanuit de keuken net nog met blinkende pretoogjes een vijfde suggestie die kan werken na een helse ruzie… maar die is niet voor publicatie vatbaar. Daarom: VUL ZELF AAN WAT VOOR JULLIE PERSOONLIJK BEST WERKT: …
Dankbaar dat hij de afwas voor zijn rekening neemt, kan ik nu m’n blog de wereld in sturen.
En wens ik jou alvast een MAGISCHE dag toe vol genot van jullie prachtige gezin.